کسی که ماه شب چـارده اسیرش بود            سرِ تمامی افلاک، سر به زیرش بود
کسی که دست خدا دستِ دستگیرش بود            هزار چشمۀ جوشان پی کـویرش بود

بهشتِ حُسن، گل حُسنِ بی‌نظیرش بود            صفات حضرت الله در ضمیرش بود
ببین که خانه هادی چه محشری شده است
بیا طلیـعـۀ مـیلاد عسگری شده است

تـمـام پـهـنـۀ عـالـم شـکـوفـه بـارانش            فـرشـته‌ها و مـلائـک طـلایـه‌دارانش
به وسعت دو جهان، خوان ریزه خوارانش            فـرشـتـه‌هـای خـداونـد هـمـجـوارانش
جـحـیم شعـله‌کـشان از فـراق یارانش            بهشت گـشته بهـشت از گل بهـارانش
به بارگاه سعادت، زمان هم عهدی ست
سرود اهل زمین، ذکر یا اباالمهدی ست

ز عرش، حضرت جبریل بر زمین پُل زد            ز فرش، دیده عالم به عرشیان زُل زد
لـبـم به مـدح گـل فـاطـمـه تـوسـل زد            دلـم به مـصحـف آیـات او تـفـعُّـل زد
شکوفه‌های سرشکم یکی یکی گل زد            مِیِ جـنون ز خروش تحـیرم غـل زد
دوبـاره خاص‌تـرین بنـدۀ خـدا شـده‌ام
کـبــوتـر حــرم امـن ســامــرا شـده‌ام

کـتاب نـوکـریم را مـرور کـردم بـاز            شکـسـتـه‌های دلـم را بلـور کردم باز
قـیـامـتی به دل اهـلِ نـور کـردم بـاز            به ذهنِ خلوتِ شعرم خطور کردم باز
ز صحن‌های حریمش عبور کردم باز            نگاه، مثل سلیـمان به مـور کردم باز
خمیده سرو قـدم، در حریم هجـرانش
چه خوب می‌شد اگر می‌شدیم مهمانش

به شوق و ذوق زیارت، دلم چه محزون شد            مسیلِ کـوثرِ چـشمم شریعۀ خـون شد
فراق دیدم و قـلبم دوباره مجـنون شد            کـتیبه‌های حرم آه… سِرِّ مکـنون شد
کبـوترم که غـریـبانه بـاز مدفـون شد            نگو که نوکرت از این حریم بیرون شد
دلم گرفته در این روزها برای حسن
خـدا کـند بـشود باز، سـامـرای حسن